Waar begin je dan? Met een persoonlijke update. De laatste maanden is er zo veel gebeurd en voel ik me zo veel sterker. Ik vertelde al eerder over mijn angsten en dat ik daarvoor naar therapie ging. Maar jeejtje dat dekte de lading niet. Laat ik aan het begin beginnen zodat het hopelijk een logische verhaal wordt.

Al lang struggelde ik met mezelf. Het voelde alsof mijn leven niet heel veel nut had. Ik zou dan nooit mezelf wat aan doen, maar echt leuk vond ik het leven ook niet. Ik wist ook dat deze gevoelens niet klopte en dat ik met mijn mega ups en downs over de laatste (minimaal) 10 jaar iets meer hulp nodig had dan een paar sessies bij een psycholoog. Ik zocht hulp bij mijn huisarts en de praktijkpsycholoog daar. Samen kwamen we tot de conclusie dat het slim was om op te starten met antidepressiva. Dit om mijn gedachtes wat tot rust te laten komen. Ik zou mezelf namelijk nog behoorlijk tegen gaan komen in de zoektocht naar mezelf.

Mijn verhaal bij de praktijkondersteuner was wat ik al zo vaak had gedeeld aan verschillende psychologen die ik zelf al had opgezocht in de loop der jaren. Het voelde als een riedeltje, uit het hoofd geleerd en ingestampt. Dit keer was echter anders. Ik had mezelf beloofd ALLES te benoemen. Tussen neus en lippen mompelde ik tegen de praktijk ondersteunen dat ik ook wel eens, en dan echt maar heel af en toe, ook mijn eten wel eens eruit gooide, overgaf wanneer ik een vol gevoel had of schuldgevoel na het eten van iets ‘slechts’ maar dat was het probleem niet. Voor me zat een ultra slimme vrouw die al door had dat ze hier niet op moest doorvragen maar ze had me wel gehoord. Ze zei, weetje wat, ik meld je aan voor zowel een eetstoornis traject als voor angststoornis traject.  Dan kunnen we altijd nog kijken wat beste past als je intakes doet. ‘Eetstoornis’  ja, dat had ik niet, dus dat voelde ook nutteloos om voor aan te melden maar ik had mezelf beloofd te vertrouwen te hebben op de hulpverlener voor me en liet haar haar gang gaan. Na een paar instellingen te hebben gecontacteerd, en steeds afgewezen te worden omdat ik niet een ‘zwaar’ geval was, kwam mijn praktijk ondersteuner uit bij Apanta. Hier hadden ze behandelingen voor zowel angststoornis als eetstoornis. Prima dacht ik nog, het maakt me allemaal vrij weinig uit, ik wist alleen dat hoe ik me nu voelde, ook niet oké was.

Een week later werd ik gebeld door Apanta. Ze had twee aanvragen voor mij en ze vroeg zich af wat het meest urgent was: mijn angsten of mijn eetstoornis. De wachtlijst voor eetstoornissen was namelijk maar 3 weken en voor angsten bijna een half jaar. “Weet ik niet” zei ik twijfelend. Ik wilde niet door de mand vallen door te zeggen dat ik echt geen eetstoornis had. Ik wilde namelijk zo snel mogelijk aan de slag en die 3 weken wachtlijst klonk aantrekkelijker. De vrouw aan de andere kant van de lijn legde uit dat ik best kon starten met het traject voor een eetstoornis zodat ik in ieder geval kon beginnen aan een traject. Als tijdens het intake gesprek bleek dat het niet nodig was, kon er altijd nog geswitcht worden. Dat klonk voor mij als een dikke prima, dan was ik in ieder geval binnen en kon ik aan de slag.

Daarnaast begon ik ook met mijn medicijnen. Die hebben een paar weken nodig om te werken en echt verschil zou je dan ook pas na een tijdje gaan merken. Ik had maar 2 weken nodig, het was alsof een donker wolk verdween. Ik voelde me vrolijk, sterk, minder moe. Dat maakte het helemaal raar voor mij. Mijn lichaam kon dit blijkbaar zelf niet. Ergens voelde dit als falen. De medicijnen had ik eigenlijk niet gewild maar na een gesprek met mijn huisarts (wederom een hele slimme vrouw) waren mijn grootse zorgen weggenomen en wilde ik het wel proberen. Dat het zo veel effect had, had ik ook niet verwacht.

Dat maakte mijn intake bij Apanta ook een stuk makkelijker. Van te voren moest ik online een vragenlijst invullen. Je kon uit de vragen duidelijk opmaken dat het over het hebben van een eetstoornis ging. Ik begon een beetje angstig aan de vragen. Wat moet ik invullen als ik niet echt een eetstoornis had? Ik wilde de lijst wel zo eerlijk mogelijk invullen….Dan maar door de mand vallen dacht ik nog…..

De precieze vragen weet ik niet meer, het gevoel tijdens het invullen wel. Bijna alle vragen vulde ik in met ‘ja’  Gedragingen waarvan ik dacht dat dit mijn persoonlijkheid was, dat dit bij mij hoorde, kwamen allemaal terug in de vragen over een eetstoornis. Ik schrok. Dit klopte helemaal niet met mijn beeld van een eetstoornis. Iemand met een eetstoornis is of heel dun, of heel dik. Braakt, laxeert, sport extreem of eet helemaal niks. Dat deed ik niet. Ja, ik had eetbuien en ja dat braakte ik af en toe weer uit. Maar dit was niet op dagelijkse basis, met periodes niet eens op wekelijkse basis. Het leek alsof de vragenlijst was gemaakt op mij. Dat iemand mij wekenlang had bespied en dat in deze vragen had samengevat. Dit hoorde toch allemaal bij een angststoornis?

Had ik dan toch een eetstoornis?

Het fysieke intake gesprek is een beetje vaag geworden in mijn herinnering. Ondanks de vragenlijst, was ik er nog steeds van overtuigd dat ik geen eetstoornis had. Zelfs niet toen de intake mevrouw mij uitlegde dat ze uit mijn verhaal en vragenlijst kon opmaken dat ik wel in aanmerking kwam om een traject bij hun te starten. Pas aan het einde van het gesprek toen ze uit begon te leggen hoe het traject voor boulimia eruit zag, ze had het nog niet eerder benoemd, barste ik in huilen uit. Oké het hele gesprek had ik al huilend mijn verhaal gedaan maar dit was anders. Het kwam ineens binnen, boulimia…. 

Het traject voor een eetstoornis start met een ‘motivatie’ module. Hierin leer je je gedrag kennen en leer je meer over je eetstoornis; hoe ziet die eruit voor jou. Dit was een enorme eyeopener. Bijna al mijn gedrag kon terug geleidt worden naar gedachte over eten, over mezelf en mijn lichaamsbeleving. Eetregels die ik voor mezelf had, paniekaanvallen wanneer ik was aangekomen, in tranen uitbarsten wanneer ik in al mijn kleren eruit zag als dikzak met als gevolg dat ik niet naar feestjes of afspraken ging. Ik kwam erachter dat ik niet alleen met braken af en toe compenseerde maar vooral compenseerde door niet of weinig te eten in de dagen na een eetbui. Wat niet hielp voor mijn humeur, mijn energie.

Als ik terug kijk begon dat ook al op de middelbare school, waar ik alleen at bij mijn ouders aan tafel. Mijn lunch gooide ik standaard weg en op school at ik 8 uur lang niks. Ik viel af maar nog steeds was ik dik, lelijk en wilde andere mensen daarom niet bij me zijn. Ik was het niet waard. Omdat ik elke dag een half uur heen en een half uur terug naar school fietste en twee keer in de week hockeyde, snakte mijn lichaam op den duur ook naar energie en dat resulteerde in eetbuien. Nog een trigger was emotie eten. Met mijn gevoelens wist ik niet om te gaan, dus uit onrust begon ik dan te eten.

Wat later op de middelbare school begon ik weer met ‘normaal’ eten maar bleven de eetbuien. Het jaar dat mijn beide opa’s overleden, kwam ik ontzettend aan. Zelf het fietsen en twee keer in de week hockey maakte niet meer uit om het te compenseren. Dan breekt er een lange periode aan van rare diëten van shakes tot het alleen eten van eiwitten, ook wel crash diëten genoemd. Dat werkte, ik kwam weer aan, een nieuw dieet, eetbuien, weinig eten, veel eten. Mijn lichaam snapte het niet meer. Mijn lichaam wist niet meer wat te doen bij wel eten of niet eten.

Het hoogtepunt van mijn eetstoornis was ruim voordat ik daadwerkelijk hulp zocht. Dit kan ik achteraf heel duidelijk zien maar in die jaren had ik het totaal niet door. Het hoogtepunt was tijdens mijn afstudeerjaar (zeg maar jaren). Ik had ondertussen geleerd wat werkte om te braken en wat niet. In die periode kon ik dat ook wel 3x per week doen. Ik kwam niet meer vooruit met hockeyen. Mijn benen deden letterlijk zeer bij elke stap die ik zetten. Ik ben zelfs in deze periode naar de dokter geweest die een onderzoek starten naar eventuele astma. Ohja, het lag dus aan astma…..niet mijn gebrek of te veel aan eten. De astma onderzoeken leverde ook niet concreets op maar ik kreeg wel de puffer. Ik begon me ook steeds meer af te sluiten van sociale activiteiten omdat ik me dik voelde. Niemand zit te wachten op een dikkie. Ik kwam niet opdagen of zei op laatste moment af. Vrienden lieten me vallen en ik voelde me nog meer eenzamer, nog meer eetbuien.

Aan heb begin van mijn studie toepaste psychologie leerde ik mijn vriend kennen. Hij heeft al die jaren ook totaal niet doorgehad wat ik deed met eten. Natuurlijk had hij wel vermoedens maar, net zoals ik en vele andere, schatte hij het niet in als een eetstoornis. Wat hij wel deed is letterlijk elke dag zeggen hoe mooi, lief,  slim en fantastisch hij mij vond. We zijn nu 7 jaar samen en ik kan de dagen dat hij die niet heeft gezegd op 1 hand tellen.

Misschien geloofde ik het niet wat hij zei maar het gaf wel steeds meer zelfvertrouwen. Hij was er altijd wanneer ik weer in een dip zat, huilbuien had, mezelf terug trok. Hij dwong me nooit iets te doen wat ik niet wilde en luisterde naar mij. Hij maakte me sterk. Ik denk ook de reden dat ik uit eindelijk meer hulp gaan zoeken ben, is de combinatie van het studeren van toegepaste psychologie (en dus al veel geleerd hebben over gedrag en reflectie) en mijn vriend die mij in mijn kracht zetten.

Later in therapie heb ik vaak genoeg gezegd dat het een klein wonder is dat ik hem ben tegen gekomen. Mijn therapeut (wederom weer een hele slimme vrouw), gaf de complimenten ook aan mij. Het feit dat ik op zoek ben gegaan naar een partner die naar me luisterde en in mijn kracht zetten, vraagt ook al heel veel moed en kracht vanuit mij. Hoe makkelijk is het om bij iemand te zijn die bevestigd wat je zelf al denkt of voelt. Vaak gaan we namelijk op zoek naar iemand waarvan we vinden dat we dit verdienen of de liefde geven die we kennen.

Hoe mijn proces tijdens de therapie sessies verliep kan ik een heel boek over schrijven. Ook over de hele voor periode trouwens. Wat ik nu heb geschreven is maar een hele kleine samenvatting. Van de start aan therapie, waar ik me zo slecht voelde, niet kon voorstellen dat het ooit beter werd en niet door hebben hoe erg de eetstoornis mijn leven beïnvloeden naar nu halverwege, mijn gevoelens niet langer onderdrukken met eten; Er staat al weken een Nutella pot in de voorraadkast die niet in 1 dag op was maar alleen gebruikt wordt voor op brood tijdens ontbijt of lunch, niet meer twijfelen aan mezelf, grenzen aangeven en, het aller aller mooiste, rust hebben gevonden.

Dat ik controle kreeg op mijn eten al snel nadat ik startte met therapie was geen verassing. Ik ben namelijk ontzettend streng voor mezelf. Zo streng dat dat mij ook ging belemmeren. We kozen tijdens mijn traject daarom om voeding en mijn strenge kant te gaan scheiden. Twee keer in de week therapie, naast dat ik nog normaal functioneerde op school en werk gebied was ontzettend zwaar. Ik kon niet overal mijn volledig aandacht aan geven en dat (hoi strenge kant) vond ik ook onwijs moeilijk. Dat mijn twee laatste projecten via school gemiddeld een zeven en een half hadden vs. de negens die ik in projecten daarvoor haalde was voor mij niet te verklaren. Dat ik mijn eigen bedrijf op een lager pitje moest zetten en dus daar vrijwel geen tot weinig omzet genereerde was onacceptabel. En gek genoeg was dit juist ontzettend hulpvol. Ik begon namelijk mijn strenge kant meer en meer te zien. Ik heb een keer mijn gedachtes een dag lang opgeschreven tijdens eetmomenten maar ook tijdens werk momenten. Daar schrok ik zelf van. “Dikzak”, “Loser”, “Zie je wel, je kan dit niet”, “Jij verdiend het ook totaal niet om dit te kunnen”, “Als je dit al niet kan, waarom denk je dan dat je meer kan” Om maar een paar voorbeeld quotes te geven die op dat blaadje stonden. Dat was het keer punt.

Ik begon meer na te denken over waarom ik dit tegen mezelf zei. Want wie de fuck bepaalt wat goed genoeg is. Ik wil dit niet, ik wil dit niet uitstralen naar mensen om me heen, naar eventueel mijn kinderen, naar überhaupt de volgende generatie. Kinderen leren hun zelfwaarde aan wat ze zien en leren uit hun omgeving. Kan ik ook een heel boek over schrijven maar daar zijn er (gelukkig) al genoeg van. Lees vooral ook Brené Brown of alles van Damn Honey. Klein stukje tekst waar ik me erg aan verwant voelde over bodyshaming uit het eerste boek van Damn Honey:

———————-

‘Het begint al in je vroege jeugd: je moeder die nooit mee gaat naar zwemmen omdat ze niet in badpak durft: Message received: een lijf is niet zomaar goed genoeg. Later, in de meisjeskleedkamer van de brugklas: je klasgenootje die aar eigen lichaam afkraakt en vervolgens aanwijst wie er wel en niet goed zijn. Got it! Ik moet voldoen aan bepaalde voorwaarden. Je zoekt om je heen naar die voorwaarden, kijkt naar vrouwen in films, tijdschriften, reclames en op sociale media. Je leest tips om je probleemzones te verbergen; kijkt naar tutorials om je gezicht te contouren en te shapen zodat het er niet uit ziet als ‘een obees ei zonder vorm’; je leert dat je moet vechten tegen rimpels. Vrouwen in series worden flawless wakker naast hun man. De hastag #wokeuplikethis staat boordenvol beeldschone foto’s Duidelijk. Ik moet er te allen tijde perfect uitzien. Je eerste vriendje is kleiner dan jij. ‘Vind je dat niet gek?’ Tsja, nu je het zo zegt. Je moeder wijst erop dat je beter laagjes aan kunt trekken, want je buik is nu wel heel erg te zien. ‘En trouwens, als jij niet wil eindigen met een dik vriendje, dan wordt het tijd dat je wat doet aan je gewicht’ Zelfs je oma vraag of je al een dieet volgt. Ik ben te dik.

‘Je moet je haar los dragen’

‘Scheer jij je benen nog niet?’

‘Je hebt echt al dikke tieten’

—————

Dit stukje raakte mij. Want het is zo ontzettend waar. Je praat jezelf van alles aan omdat je omgeving dat ook doet. Dit blijft een lekker cirkeltje, want zelf ga je die dingen ook bij anderen zeggen. Het moet ergens stoppen. Je bent goed genoeg maar dat kan ik alleen zeggen als ik zelf vind dat ik goed genoeg ben. Daar werk ik nu dus ook loei hard voor. Ik merk dat dit een ontzettend grote drijfveer is voor mijn herstel.

Maar om even terug te komen om mijn proces. Ik ben er nog niet, en ik ben nog steeds heel hard aan het werk, maar tegelijkertijd voel ik me zo ontzettend sterk. Ondertussen ben ik bijna afgebouwd met mijn medicijnen. Hier was ik eerst bang voor, want wat als die medicijnen mij dus overeind hielden. Maar ik merk er emotioneel heel weinig van. Ja de fysieke ongemakken van antidepressiva afbouwen voel ik wel. Hoofdpijn, stemmingswisselingen, duizelig maar dit duurt meestal twee dagen na weer een beetje lager te gaan zitten in de dosis en zo ben ik dus vanaf volgende week helemaal afgebouwd zonder wat ik het afgelopen half jaar geleerd heb kwijt te raken.

Dit verhaal is niet compleet maar lang genoeg. Ik ben vrij open over mijn herstel en eetstoornis dus schroom ook niet om mij vragen te stellen. Ik beantwoord ze met alle liefde. Ik hoop met een klein stukje van mijn verhaal te delen dat iemand zoals ik, eerder hulp zoekt en dit niet ziet als falen. Dat is juist kracht. Je zegt tegen jezelf, dit verdien ik niet en de generaties na mij ook niet. Gun jezelf de tijd en liefde. Ik heb 28 jaar gedaan om mijn gewoontes en gedrag op te bouwen dus is het ook niet gek dat het lang duurt om te herstellen hiervan.

Anyways, als je tot hier bent gekomen met lezen wil ik je bedanken dat je mijn verhaal wilde lezen en hopelijk heb je er wat aan. Zo niet, ook goed, maar fijn dat je hebt willen lezen.